قصه عروسکی که خبر از رسیدن بهار می‌دهد
تاریخ انتشار: ۲۶ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۶۰۳۴۵
بشارت دهندگانِ فصل بهار از دیرباز دارای جایگاهی ویژه بودند. آن‌ها پیام فرا رسیدنِ نوروز را میانِ جوامع نقل کرده و نوای نو شدن، سر می‌دادند؛ با خواندن آواز و نواختن ساز و گاهی با به حرکت درآوردنِ عروسک‌ها، که هر کدام به طریقی نمادی از فصل بهار محسوب می‌شدند. «تَکَم‌چی»ها از جمله آن‌هایی بودند هنگام فرا رسیدن نوروز میان مردم آمده و با خواندن اشعار از نوروز استقبال می‌کردند و «تَکَم»ها عروسک‌هایی به شکل بز بودند که با رسیدن بهار جست و خیز می‌کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به گزارش ایسنا، خبر آوردن از رسیدنِ بهار که در گذر زمان به آیین و رسومِ جوامع بدل شد، اغلب با طبیعت مانوس است؛ چراکه آیین‌هایی از این دست، اغلب در ابتدا میان جوامعی شکل گرفته که بقای‌شان با بقای طبیعت ارتباطی تنگاتنگ داشته است. به عبارتی گذران زندگی این جوامع با کشاورزی و دامداری پیوندی داشت که ادامه حیاتش با بازگشت فصلِ طبیعت ممکن بود. در همین راستا بود که خبرِ بهار را آوردن بسیار قابل توجه بود.
کسانی که خبر از رسیدن بهار می دادند هر کدام با نام و نشانی که مرتبط با شهر و دیار خود بود شناخته می‌شدند. یکی از المان‌هایی هنگام فرا رسیدن بهار، استفاده می‌شد بزها بودند. عروسک‌هایی به شکل و شمایل بز، را «تَکَم‌چی»ها هنگام فرا رسیدن نوروز میان مردم آورده و با خواندن اشعار از نوروز استقبال می‌کردند. «تکم‌چی»ها، عروسک‌گردانانی در مناطق آذربایجان بودند که با به دست گرفتن عروسکی به شکل «بز» خبر رسیدن بهار را به دیار خود می‌رساندند. گفته می‌شود که این آیین در روستاهای گیلان نیز انجام می‌شود؛ چراکه رسوم آذربایجان و گیلان بسیار متاثر از یکدیگر بوده است و «تکم‌چی»ها اغلب در استان های غربی و بخشی از شمال گیلان دیده می‌شدند.
«تَکَم» در زبان ترکی، به معنی بز نر است. تکم بزی است که در رأس گله حرکت می‌کند. بز را برخی نماد برکت، جاودانگی و... می‌دانند. از سویی یک «عروسک‌گردان» و «تَکَم‌چی» در این باره می گوید: هزاران سال پیش دسترسی به تکنولوژی همانند امروز نبود و رسیدن اخبار، تحولات و تغییرات دهان به دهان نقل می‌شد. تغییرات جوی نیز از جمله این تغییرات بود که نیاز به اطلاع‌رسانی گسترده‌تری هم داشت. ایرانیان در تمام طول سال مراسم متفاوتی را جشن می گرفتند که موجب تخلیه انباشت عمومی هیجان نیز می‌شد؛ گاه این هیجان با شادی و خوشحالی همراه بود و گاه برای گریز از ترس‌ها برپا می‌شد. آن‌ها برای مقابله با ترس از سرما، جشن سده را برگزار می کردند و برای مقابله با ترس از تاریکی جشن یلدا را. تغییر فصل زمستان به بهار اما همواره مورد توجه بود؛ چراکه ادامه حیات جوامع به آن وابسته بود. بر همین اساس با شادی و خوشحالی همراه می‌شد.
او ادامه می‌دهد: ساخت عروسک‌ها و استفاده از آن‌ها یکی از رسومی بود که با رسوم و جشن همراه می‌شد. در آذربایجان و بعضی مناطق گیلان «تکم‌چی»ها حضور دارند. شاید ریشه‌های این رسم را در شهرهای دیگر نیز بتوان دنبال کرد. طی اجرای این آیین «تکم‌چی»ها عروسک‌هایی شبیه به بز می‌سازند و در شهر حرکتش می‌دهند. آن‌ها تَکَم‌ها را با خود همراه می‌کنند و با حرکت دادنشان اشعاری را درباره فرارسیدن بهار می‌خوانند.
او می‌گوید: بز در فرهنگ و آیین ایرانی حیوان خاصی است. مجسمه آن را هم در فرهنگ ایران بسیار می‌بینیم. گاهی بر گورها ساخته شدند و خبر از جاودانگی و گاه عروسک‌هایشان خبر از فرا رسیدن بهار دادند. می گویند که بزها رسیدن بهار را پیش از بسیاری از حیوانات متوجه می شود و کمی پیش از بهار شروع به جست و خیز می‌کند. بر همین اساس است که «تکم»چی ها عروسک بز را می‌سازند و با حرکت دادنش خبر رسیدن بهار را به شهر می‌دهند.
این «تکم»چی در یک کارگاه ساخت عروسک تکم، که در موزه ملک برپا شده است حضور دارد. این کارگاه در گوشه‌ای از طبقه دوم موزه ملک برپا شده است. با وجود اینکه البته انتظار می‌رفت این کارگاه که درباره یکی از سنت‌های دیرینه ایرانی است و در مکانی با جایگاه موزه ملک برگزار شده در شان و جایگاه آن برگزار شود. این کارگاه در گوشه‌ای از طبقه دوم موزه ملک در کنار دیوارهای تصویرگری شده از داستان‌های کهن ایرانی برگزار شده است. تعدادی کفپوش رنگارنگ پازلی دور تا دور یکدیگر چیده شدند تا مهمانان این کارگاه گرد هم جمع شوند و به نشان فرا رسیدن بهار عروسک تَکَم بسازند.
شرکت کنندگان این کارگاه که تعدادشان به مرور به انگشتان دو دست می‌رسد در کنار یکدیگر جمع می‌شوند. هر کدام بر جایی نشسته است و وسایل ساخت عروسک‌ها در میانشان قرار گرفته است. وسایلی از جمله فوم، مقوا، روبان، چسب و لیوان و زنگوله و ...؛ البته گفته می شود که تعداد قابل توجهی از تَکَم‌ها که در گذشته ساخته می‌شدند چوبی بودند و روبان و نخ و پارچه‌های رنگارنگ بر آن‌ها سوار می‌شدند، اما حالا برگزارکنندگان این کارگاه تصمیم بر این گرفتند که به دلیل کمبود زمان برگزاری کارگاه و حضور شرکت‌کنندگانی با سنین مختلف، از ابزار ابتدایی ساخت عروسک‌ها استفاده کنند. با این وجود روبان‌های رنگارنگ و پارچه و نخ عضو جدایی ناپذیر این تکم‌ها بوده است. یکی از اساتید حاضر در این کارگاه به این موضوع هم اشاره کرد که در گذشته تَکَم‌ها و تَکَم‌چیان از جایگاه مقدسی برخوردار بودند، به طوری که مردم شهر و روستا برای آن‌ها نذر می‌کردند یا با بستن روبان و نخی به تَکَم نیت می‌کردند.
آنچه که در این کارگاه ساخته می‌شود در نهایت تبدیل به عروسکی خواهد شد به شکل بز که بر سطحی به شکل چمن سوار است. بز همانطور که در قصه رسیدن بهار از زبان تکم‌چی‌ها بیان می‌شود با استفاده از تکه چوبی که به آن متصل شده بر سطح زیرینش جست و خیز کرده و خبر از رسیدن بهار می دهد؛ زنگوله‌های آویخته شده به آن صدا می‌کند و پارچه‌های رنگارنگ اطرافش به حرکت در می‌آید. اگرچه این عروسک‌ها به نظر در شأن یک سنت دیرینه نمی آید، با این حال برای آشنایی کودکانی که در این کارگاه حضور پیدا کردند مناسب است، اما کودکان تنها شرکت‌کنندگان این کارگاه یک ساعت و نیمه نیستند. در کنار همه شرکت کنندگان چهره زنی به چشم می خورد که به نظر در سال‌های پایانی شصت سالگیش به سر می‌برد. می گوید علاقه کارهایی دارد که هنر دستی محسوب شود. عروسک سازی را هم دوست دارد و می‌گوید که برای آشنایی با تَکَم‌ها شوق دارد. اصالتا گیلانی است و زمانی که برگزار کننده کارگاه به او می گوید این آیین در مناطقی از گیلان هم اجرایی می‌شده تعجب می‌کند و ذوق زده می‌شود. همراه پسرش که حدودا ۳۰ ساله است به این کارگاه آمده است؛ پسرش اما دقایقی بعد از آغاز، گویی از حضور در این کارگاه کلافه شده باشد، می‌رود و دیگر بر نمی‌گردد. پسر جوان دیگری هم اما در این کارگاه حضور دارد. به تنهایی آمده است و می گوید که دانشجوی ادبیات نمایشی و بازیگر تئاتر است. علاقه به آیین‌های قدیمی ایرانی دارد و در این باره مطالعاتی را هم داشته است. بقیه شرکت کنندگان اما کودکان و همراهانشان هستند. کودکانی که اغلب علاقه به ساخت عروسک‌ها دارند و به رسم کودکی هر کدامشان هم تاکنون چند عروسک ساخته‌اند.
ساختن برای بعضی از این بچه‌ها هنوز دشوار است. کار کردن با نخ و پارچه و چسب و قیچی با دستهای کوچکشان چالش برانگیز است، برای همین بزرگ ترها کمکشان می کنند؛ گاه بیش از اندازه‌ای که باید و گاهی هم در حد همراهی برای پیشرفت کار. دخالت بزرگ‌ترها در ساخت عروسک در بعضی موارد به این منجر می شود که ساخت اثر از دست کودک خارج شود، چشمانش به مادر و دیگر خود انتخابی نداشته باشد؛ از جایی به بعد دیگر حتی نمی‌داند چه رنگ‌هایی را دوست دارد و در نظرش این دست سازه حقیقتا متعلق به او نیست. به شخص دومِ سازنده بدل شده است.
در مواردی دیگر اما کودک از آزادی عمل بیشتری برخوردار است. می‌گوید چه می‌خواهد و درباره مسائل تصمیم می‌گیرد، خواه درباره رنگ عروسک یا انتخاب نوارهای آن و ... . کودک اگر حین ساخت اثر با چالشی مواجه شود از دیگری که مهارت بیشتری نسبت به او دارد کمک خواهد گرفت. در این شرایط جانِ اثر را والدین کودک تغییر نمی‌دهند و کودک آنچه که ساخته را حقیقتا حاصل تلاش و انتخاب خود می‌داند. اینچنین محدودیت‌های خود را خواهد شناخت و از سویی دیگر هم نقاط قوتش را.
اولین مرحله ساخت عروسک تَکَم تا حدی برای کودکان چالش ایجاد می‌کند. دستانشان کوچک است و فوم‌های بزرگی را که تنه بز را شکل می‌دهد میان انگشتانشان جای نمی‌گیرد. بر همین اساس پیچیدن پارچه‌های رنگارنگ دور تا دور فوم نیز برایشان دشوار است. در این مرحله اغلب برای بسته بندی فوم با پارچه‌های نمدی از بزرگ‌تر ها کمک می گیرند. سپس خود نخ‌ها را دور تا دورش می‌پیچند و برای تزیینات از روبان‌های رنگارنگ استفاده می‌کنند. پس از طی شدن این مرحله است که باید سر بز را بر آن نصب کنند. زنگوله‌ای به گردنش بیاویزند و با وصل کردن چوبی به انتهای عروسک، دستهای برای حرکت دادنش تعبیه کنند. تا بز بتوانند همانند قصه‌ها جست و خیز کند.
در این میان یکی از برگزارکنندگان این رویداد که عروسک از پیش ساخته تَکَم را در دست دارد به خواندن اشعار مشغول می‌شود و جست و خیز بز را به نمایش می‌گذارد.
می‌خواند: «بهار آمد بهار آمد خوش آمد
علی با ذوالفقار آمد خوش آمد
گل و نسرین به باغ آمد خوش آمد»
سپس به زبان آذربایجانی ادامه می‌دهد:
«سیزین بو تازه بایراموز مبارک (عید نو شما مبارک باشد)
آیوز، ایلوز، هفتوز، گونوز مبارک (ماهتان، سالتان، هفته تان، روزتان مبارک) و...»
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: نوروز ۱۴۰۳ تکم چی ها ماه رمضان ماه مبارک رمضان نوروز ۱۴۰۳ پارسا پيروزفر ساخت عروسک ها رسیدن بهار شرکت کنندگان فرا رسیدن جست و خیز موزه ملک ت ک م چی تکم چی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۶۰۳۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
انتقاد بازیگر قدیمی به جیغ و دست و هورا در شب آخر عروسکخونه
برگزیدگان دومین جشنواره نمایش عروسکی تلویزیونی «عروسکخونه» در حالی مشخص شدند که حسن دادشکر بازیگر پیشکسوت حوزه کودک بعد از تجلیل روی صحنه از مدیران تلویزیون خواست بازنگری نسبت به فرمول جیغ و دست و هورا در برنامه‌های کودک داشته باشند. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، آیین اختتامیه دومین جشنواره نمایش عروسکی تلویزیونی تحت عنوان «عروسکخونه» در برج میلاد به پایان رسید. در این مراسم هم پیشکسوتان حضور پیدا کردند و هم هنرمندان نسل جدید حوزه کودک به سالن اصلی برگزاری آخرین ایستگاه دومین عروسکخونه تلویزیون پای گذاشتند.
به صفِ اول «عروسکخونه» نگاه میکردیم از رضا فیاضی و مریم سعادت نشسته بودند تا حسن دادشکر، عادل بزدوده، هومن حاجی‌عبداللهی، محمد بحرانی، وحید آقاپور، ماشاالله شاهمرادی، ساقی زینتی و حتی محمد لقمانیان، احسان مهدی و بسیاری دیگر حضور داشتند.
محسن برمهانی معاون سیما آمد تا جایِ پیمان جبلی رئیس صداوسیما خالی نماند که قرار بود در این آیین سخنرانی کند به دلیل کاری که برای او پیش آمد نتوانست خودش را به برنامه برساند. اما در بخش‌های پایانی برنامه، وحید جلیلی قائم‌مقام صداوسیما هم به سالن اصلی برج میلاد آمد تا از نزدیک نظاره‌گر آیین اختتامیه عروسکخونه باشد.
کودک 5 ساله از قاریان بین‌المللی قرآن کریم، تلاوت آیاتی از کلام الله مجید را برعهده گرفت و سپس نوبت به سرود ملی جمهوری اسلامی و حضور حامد مدرس مجری روی صحنه برنامه فرارسید. او با اشاره به اینکه این برنامه به صورت زنده از شبکه شاد در حال پخش است از حمایت‌های مسئولین تلویزیون برای رونق گرفتن این جشنواره تشکر کرد که امروز این جشنواره را به یکی از معتبرترین جشنواره‌های عروسکی ایران رسانده است.
بعد از اجرای نمایشی کوتاه از کودکان، فاطمه امینی معروف به خاله گلی با گودرز عروسک برنامه‌های کودکانه تلویزیون روی صحنه حاضر شد. بعد از چند دقیقه اجرای برنامه نوبت به سخنرانی محسن برمهانی رسید. او هم از برگزارکنندگان و تلاشگران این برنامه تشکر کرد و عروسکخونه را اتفاق مهمی در دوره‌ای دانست که بیشتر محصولات حوزه کودک و نوجوان به سمت تولید انیمیشن رفته و جای خالی کارهای عروسکی بیش از پیش احساس می‌شود.
برمهانی ابراز امیدواری کرد که سال آینده این جشنواره در ابعاد گسترده‌تر و بزرگتری برگزار شود و حتی در حد بین‌المللی بتوان عروسکخونه را مطرح کرد.
در ادامه گروه موسیقی تهران قدیم روی صحنه آمدند و قطعاتی را برای کودکان و مهمان‌های حاضر در سالن اجرا کردند.
بخش اول اهدای جوایز با بخش بازیگری آغاز شد. جایی که محسن برمهانی، وحید آقاپور، مهدی صبایی روی صحنه آمدند تا جوایز بخش بازیگری را اهدا کنند. در این بخش هیات داوران متشکل از رضا مهدی‌زاده، فاطمه کریمخانی، امیر سلطان احمدی، سمیه عبدالله زاده، آرش مصطفایی، فاطمه امینی، حسین نعیمی ذاکر، سارا روستاپور و محمد بحرانی اعلام شدند و بعد از اعلام نامزدهای بخش بازیگری جایزه اصلی این بخش به بازیگران تئاتر «کی بود، کی بود، من نبودم» اهدا شد.
سپس نمایشی با صدای لالایی و با عنوان «پرواز فرشته‌ها» و با محوریت کودکان فلسطینی اجرا و تصاویری از برگزیدگان پویش «پرواز فرشته‌ها» پخش شد.
بدقولی کنداکتوری تلویزیون این بار با برنامه «هفت»در این بخش محمدصادق باطنی مدیر شبکه کودک روی صحنه حاضر شد و به فراموش شدن عروسک‌ها اشاره کرد و گفت: مدتی این عروسک‌ها کمرنگ شده بودند اما تمام تلاش برگزارکنندگان جشنواره برگرداندن عروسک‌ها بود که برای نسل جدید خاطره بسازند. آرایی که در این جشنواره ثبت شد برای ما انگیزه داشت تا پرقدرت‌تر این جشنواره را ادامه دهیم.
شاید یکی از بخش‌های جذاب و البته حاشیه‌ای برنامه تقدیر از دو چهره پیشکسوت و خاطرانگیز برای حوزه کودک بود. اول حسن دادشکر بازیگر، نویسنده و کارگردان آثار کودک روی صحنه حاضر شد؛ رضا فیاضی، وحید جلیلی، هومن حاجی‌عبداللهی و مریم سعادت برای تقدیر از او روی صحنه آمدند. او به هنگام تقدیر لحظاتی پشت تریبون حاضر شد و این نکته را مطرح کرد: «واقعیت این است که کار من چیزی جز وظیفه نبوده است. از سال 1350 با دیدن یک نمایش عاشق کار کودک شدم و پس از دوران دانشجویی این راه را ادامه دادم به این امید که نسل‌هایی را برای آینده کشورم تربیت کنم. تئاتر کودک فقط برای سرگرمی نیست بلکه پایه اصلی و فرهنگ‌ساز است و تحول ایجاد می‌کند. من هر کجا تریبونی بوده ابراز کرده‌ام که در سطح کشور کارهایی از کودک داریم که ملغمه‌ای از جیغ و هورا کشیدن است! چرا در تلویزیون همه مجریان مثل هم کار می‌کنند چرا خلاقیت هنری در آن نیست و چرا همه از بچه‌ها می‌خواهند جیغ و هورا بکشند!
اینکه می‌گویید «دارید خسته می‌شوید» عرایض بنده را تایید می کند. اگر هنری دارید پس کسی از آن خسته نمی‌شود. به عنوان یک علاقه‌مند از مسئولان تلویزیون خواهش میکنم فرمول جیغ و هورا را اصلاح کنند. من خدمتگذار بچه‌های این مراسم هستم. از تلویزیون و مسئولان و «عروسکخونه» به سهم خود تشکر میکنم. از همه همکاران و پیشکسوتان که در این جمع حضور دارند تشکر میکنم. ما نسلی بودیم که جز خدمت به فرهنگ و هنر کار دیگری نکردیم.»
بعد از این بخش عادل بزدوده با پخش کلیپی از آثار او روی صحنه حاضر شد و مریم سعادت این نکته را درباره او گفت: «ما صد سال با هم کار کردیم اما واقعا وقتی به آن فکر میکنم در حال حاضر خاطره‌ای به یاد نمی‌آورم جز یک رفاقت سی، چهل ساله چیزی به خاطرم نمی‌آید.»
بزدوده هم به نقلِ ماجرای نامگذاری زی‌زی‌گولو اشاره کرد و گفت: من بیشتر عمرم را با عروسک‌ها زندگی کرده‌ام. زمانی که قرار بود موجودی ساخته شود که بعدها اسم آن «زی‌زی گولو، آسی پاسی، دراکولا، تا به تا» شد، ما اولین سکانس‌ها را که کار میکردیم اسم انتخاب شده بود و تنها کسی که می‌توانست اسم او را به خوبی ادا کند مانی 8 ساله بود که تعجب همه ما را برانگیخت.
پس از اجرای نمایش زورخانه‌ای کودکان تحت عنوان پهلوانک‌ها نوبت به اجرای محمد لقمانیان رسید؛ او با عروسک بی‌چشم و رو روی صحنه حاضر شد. او گفت: «خوشحالم که امشب اینجا هستم. محمد لقمانیان یک عروسک‌گردان هستم. صدا پیشه بچه فامیل دور و عروسک‌گردان فامیل دور هستم. امروز می‌خواهم راجع به عروسک‌ها صحبت کنم. عروسک‌گردانی در ایران شغل عجیبی است اما به هر حال کسی از یک راهی باید نان دربیاورد و ما هم از عروسک‌ها نان درمی‌آوریم. قصدم این است که بگویم با عروسک‌ها می‌توان حرفهای بزرگی زد.
عروسک‌ها خیلی کارها می‌توانند انجام دهند مثلا می‌توانند نفس بکشند. می‌توانند حرف بزنند. حتی می‌توانند ببینند. عروسک‌ها تا اندازه‌ای بامزه و‌ساده هستند که می‌توانند حرف‌هایی را بزنند که ما آدم بزرگ‌ها جرات بیان آن‌ها را نداریم.»
در بخش‌های دیگر این مراسم گروه سرود نجم‌الثاقب و کودکان نینجا به اجرای برنامه پرداختند. اما شاید یکی از مهمترین بخش‌های برنامه اعلام نام برگزیدگان دومین جشنواره «عروسکخونه» بود که با بخش طراحی و ساخت عروسک ادامه پیدا کرد. برای اهدای جوایز، ایرج محمدی، حسن دادشکر، محمدصادق باطنی، ساقی زینتی، مجید اکبرشاهی و حامد علامتی روی صحنه آمدند.
در بخش طراحی و ساخت عروسک از نمایش «خرگوشک و رودخانه» تقدیر و تندیس این بخش به نمایش «راز» اهدا شد.
در بخش طراحی هنری، از دو اثر «مترسک و آدم برفی» و «خورشید خانم کجایی» تقدیر و تندیس این بخش به نمایش «شازده کوچولو» اهدا شد.
در بخش صداپیشگی، از نمایش‌های «کفشدوزک بداخلاق» و «امانت‌فروشی آمیرزا» تقدیر شد و تندیس این بخش به «مورچه‌های بامزه» اهدا شد.
در بخش عروسک‌گردانی، «آدم‌های بافرهنگ» تقدیر و تندیس این بخش به «جادوی مهربانی» اهدا شد.
در بخش نمایشنامه از نمایش «خرگوشک و رودخانه» تقدیر شد و تندیس این بخش به نمایش «جادوی مهربانی» اهدا شد.
در بخش کارگردانی، از نمایش‌های «خرگوشک و رودخانه» و «کی از همه پر زورتره» تقدیر شد و تندیس این بخش به نمایش «جادوی مهربانی» اهدا شد.
در ادامه مراسم، علی خواجه، محمدحسین بخشی‌زاده، محمدصادق باطنی، مجید اکبرشاهی، مقصود نعیمی‌زاده و احسان مهدی برای اهدای بخش دوم جوایز روی صحنه آمدند.
در این بخش از نمایش «دو دریچه» برای خلاقیت و انتقال معنا، به خاطر توجه به فرهنگ و ارزش‌های از نمایش «پهلون کچل»، برای استعداد بداهه پردازی و طنز از نمایش «بی بی نبات و قندک» تقدیر شد.
در بخش برگزیده آرای مردمی نمایش سوم «کفشدوزک بداخلاق»، در رتبه دوم «کی بود کی بود من نبودم» تقدیر شد و جایزه اصلی این بخش به نمایش «هاجر عروسی داره» اهدا شد.
در انتهای این مراسم از کتاب «فرهنگ‌نامه برنامه‌های عروسکی تلویزیون» که در اداره کل پژوهش صدا و سیما تهیه شده بود، رونمایی شد. این کتاب شامل مشخصات و عوامل همه برنامه‌های عروسکی تلویزیون از سال 1345 تا سال 1399 است.
تصاویر این برنامه را در ادامه ببینید:
انتهای پیام/
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»